"Frjálslyndir" Kristilegir þjóðernissinnar til valda á Íslandi?

Þar sem ég hef búið erlendis undanfarin ár hef ég ekki nennt að tjá mig mikið um Íslensk stjórnmál enda er ég líka almennt blessunarlega laus við áhuga á þessu gjarnan litlausa og óáhugaverða skvaldri sem fram fer á Alþingi Íslendinga.  Engu að síður er ég því einstaklega feginn hversu óáhugaverð Íslensk pólitík raunverulega er því ástæðan er sú að hún er EKKI lituð af hatrömmum átökum um þjóðfélagslegar og menningarlegar hugsjónir sem nærast á trúarofstæki og hatri.

Þrátt fyrir að þessi svokölluðu "Culture Wars" sem nú geysa hér í Bandaríkjunum sem aldrei fyrr, geri pólitíkina hér westra "skemmtilega" að sumu leiti...og þá meina ég áhugaverða út frá því sjónarhorni að andstæðurnar milli íhaldsaflanna og þeirra frjálslyndu eru svo afgerandi...þá er skemmtanagildið þó aðallega fólgið í því hversu auðvelt er að sjá spaugilegu hliðarnar á annars sorglegum veruleika. 

Á tímabili leit út fyrir að núverandi kosningabarátta hér westra ætti séns á að snúast um eitthvað fleira en þessi "Culture War issues" sem Karl Rove hannaði svo meistaralega til þess að koma George W. Bush í Hvíta Húsið með atkvæðum Kristinna þjóðernissinna.  Með valinu á Söruh Palin sem varaforsetaframbjóðanda McCains voru "Culture Wars" skotgrafirnar hertar í þeirri von um að hinn Kristilegi armur Repúblikananna skili sér á kjörstað.  Þið vitið, þessir sem vilja banna fóstureyðingar (en fjölga dauðarefsingum), hengja hommana uppí sömu tré og svertingjana forðum, fjarlægja Darwin úr skólakerfinu, afnema aðskilnað ríkis og kirkju, tryggja stöðu feðraveldisins og halda konum niðri, byggja múr á landamærum Mexíkó til að sporna við "innflytjendavandanum" sem ógnar stöðu hvíta mannsins og stuðla að eilífu stríði í miðausturlöndum í þeirri brjáluðu von að Þriðja heimsstyrjöldin brjótist út í formi spádóma Biblíunnar um heimsendi og endurkomu Krists!  Þið vitið...hugmyndir sem flest meðalgreint siðmenntað fólk álítur svæsna geðveiki og ógn við mannkynið.

Í mínum huga eru hugsjónir "Kristilegra þjóðernissina" ofur-einfaldlega samofnar hugmyndum Nasista (varðandi varðveislu "herraþjóðarinnar" og andúð á útlendingum og minnihlutahópum) og það er ósköp lítill munur á "Kristilegum þjóðernissinum" og Múslímskum spegilmyndum þeirra sem nú ráða ríkjum í löndum eins og Íran.  Enda er munurinn á Kristnum og Múslímskum öfgamönnum lítt meiri en munurinn á kúk og skít!

Sem betur fer eru flestir íslendingar almennt sammála um að það er ekki pláss fyrir svona hugmyndir á Alþingi íslendinga.  A.m.k. ætla ég rétt að vona að svo sé ennþá.

Því miður hefur mér virst sem ákveðið "Nýtt Afl" innan Frjálslynda flokksins hafi verið með tilburði til þess undanfarið, leynt og ljóst, að ræna þeim annars um margt ágæta flokki og breyta honum í Kristilegan þjóðernisflokk, hvurs stefnumál gætu síðar reynst þjóðinni skaðleg.  Það er ljóst að kvótamálið er á leiðinni með að fjara út sem aðal (eina?) baráttumál flokksins og þeir aðilar sem nú reyna að ná völdum í flokknum hyggjast notfæra sér síaukna andúð á útlendingum sem mun einungis magnast í komandi fyrirsjánanlegu atvinnuleysisástandi. 

Hinn nýji markhópur Frjálslyndra virðast aðallega vera ómenntaðir, bitrir, ungir karlmenn með lága greindarvísitölu og lítil typpi sem hafa tapað vinnunni og kærustunni til útlendings og hafa svo fundið "Guð" eftir að hafa farið í dóp-meðferð í Byrginu eða á Kvíjabryggju.  Þið vitið þessi týpa á hlýrabolnum sem buffar konur og lifir fyrir bjór og Enska boltann.  Spurningin er hvort þessi íslenska "White Trash stereótýpa" sé nógu fjölmenn til þess að FF Kristilegir Þjóðernissinar nái 5% markinu í næstu Alþingiskosningum eða hvort Frjálslyndi flokkurinn þurrkist loksins endnanlega út.

Ég minni á orð Jóns Magnússonar í Silfri Egils frá 25. mars í fyrra  en þá var hann spurður að því hvort Frjálslyndi flokkurinn væri að breytast í "Kristilegan Repúblíkanaflokk".  Svar Jóns var "Ja, ég væri útaf fyrir sig ánægður með það en ég held að ég ráði því ekki einn."

Í gær viðurkennir Jón Magnússon að hann sé Kristilegur Þjóðernissinni í athugasemd við áhugaverða bloggfærslu Ómars Ragnarssonar.  Hann reynir að vísu að snúa útúr merkingu þess hugtaks , m.a. með orðunum "Kristnar lífsskoðanir vísa til virðingar og velvilja til alls fólks óháð kyni, kynþætti eða stöðu" (rétt eins og Amerískir Evangelistar og Vatíkanið boðar þá eða?) og reynir að gera lítið úr afstöðu þjóðernissinna í garð útlendinga.

Mig langar að lokum að benda á tvær mjög áhugaverðar en ógnvekjandi bækur sem fjalla um uppgang Kristilegra Þjóðernissinna í Bandaríkjunum, í þeirri einlægu von að þessi óþverri nái aldrei að festa rótum á Íslandi!  Sú fyrri heitir Kingdom Coming: The Rise of Christian Nationalism eftir Michelle Goldberg (hér má sjá höfund lesa kafla úr bókinni og svara spurningum) og American Fascists: The Christian Right and the War On America eftir Chris Hedges.

P.S.  Áður en þið kommentið:  Ég nenni engan vegin að taka þátt í rökræðum um Frjálslynda flokkinn, innflytjendamálin eða "Kristið siðgæði".  Þið sem móðgist eða látið þessi skrif fara í taugarnar á ykkur á einhvern hátt... afsakið en mér kemur það ekki við.  Þetta eru einungis mínar pælingar sem ég set hér fram í mesta sakleysi, kannski á svolítið beittan hátt og að hluta til í háði, en það er bara minn ritstíll.  Það neyddi ykkur enginn til að lesa þetta, það neyðir ykkur enginn til að vera sammála mér og það neyðir ykkur sannarlega enginn til að leggja inn athugasemd...því "Frankly my dear, I don´t give a damn!".

9/11 (TM)

Special Comment frá Keith Olbermann í tilefni dagsins.

Föðurbetrungurinn Ron Reagan

Íhaldssamir Repúblíkanar og hugsjónabræður þeirra á Íslandi dá og dýrka Ronald Reagan sem aldrei fyrr.  Dýrðarljómi hans lifir í hjörtum þeirra líkt og um heilagan spámann væri að ræða.  Ungir Repúblíkanar hengja slefandi upp myndir af honum á vegg hjá sér líkt og 13 ára gelgjustelpur hengja upp plaköt af Justin Timberlake og ungir Sjallar mynd af Davíð Oddssyni.

Allir forseta-frambjóðendur Repúblíkananna kepptust við að líkja sjálfum sér við Reagan og John McCain gerir nú mikið úr því að hann hafi verið lærisveinn hans og að þeir hafi verið nánast eins og feðgar!  Það er því yndisleg kaldhæðni örlaganna að raunverulegur sonur og nafni Reagans gamla skuli vera hataður og fyrirlitinn af helstu aðdáendum föður síns.

Ron Reagan er yngsti sonur þeirra Ronalds og frú Nancy og var ávallt álitinn svarti sauðurinn í fjölskyldunni og ættinni til skammar enda virtist drengurinn vera flaming gay! (nokkuð sem hann neitar reyndar ennþá...en það gerði Cliff Richards líka þangað til í vikunni )

Ron junior hætti á sínum tíma í Yale háskólanum til þess að leggja fyrir sig Ballet-dans og dansaði um tíma með hinum virta Joffrey Ballet danshópi í New York.  Athygli vakti að foreldrar hans mættu aldrei á sýningu og sáu hann aldrei dansa.

Ron hefur starfað við ýmislegt um ævina, stýrt sínum eigin spjallþætti, verið hundaræktandi og lýst hundasýningum í sjónvarpi, verið dálkahöfundur í tímaritum á borð við Newsweek, Esquire og Ladies´ Home Journal.   Þá hefur Ron verið gestastjórnandi stjórnmálaþátta á MSNBC og nýr útvarpsþáttur hans fer í loftið á mánudagin á útvarpsstöðinni Air America sem þykir frekar vinstri-sinnuð.

Þrátt fyrir að Ron segist vera óháður í pólitík hefur hann í gegnum tíðina stutt frambjóðendur Demókrata og hann hefur verið andvígur stríðinu í írak frá upphafi og ítrekað gagnrýnt Bush stjórnina harkalega.  Ennfremur hefur hann látið til sín taka sem aktívisti en hann hefur barist ötullega fyrir stofnfrumurannsóknum og fyrir því að finna lækningu við AIDS (ólíkt föður hans sem neitaði að veita opinberum fjármunum í rannsóknir á AIDS...enda bara "hommasjúkdómur").  Það má að miklu leiti kenna stefnu Ronalds Reagan um hinn hörmulega faraldur sem geisaði á níunda áratugnum.

Ron hefur sagst vera trúlaus og talað um það opinskátt í viðtölum og hefur það eitt og sér farið skelfilega fyrir brjóstið á Reagan-istum.  Hann býr nú í Seattle ásamt eiginkonu sinni Doriu sem er sálfræðingur og búddisti.  Þau eru barnlaus en eiga saman þrjá ketti.

P.S.  Ron á ágætan brandara hér hjá Bill Maher

Fjölskyldugildi Söruh Palin

Eins og flestir vita er 17 ára dóttir Söruh Palin varaforseta-frambjóðanda ófrísk.  Hingað til hefur siðvöndum Repúblikönum þótt það hin mesta hneysa að stúlka undir lögaldri og ógift í þokkabót verði þunguð og ef um Britney Spears væri að ræða væri sennilega rætt um lauslæti og óábyrga foreldra...en það er greinilega ekki sama hvort stúlkan heitir Britney eða Bristol.  Raunar er Sarah Palin og hennar trúsystkini alfarið á móti kynfræðslu í skólum (abstinence education only) þannig að það er kannski ekki hægt að kenna Bristol litlu um hvernig fór...hún vissi sennilega ekki hvernig þetta virkaði allt saman!  Og ekki þýddi að ræða við mömmu um fóstureyðingu...ó nei, ekki þó henni hefði verið nauðgað af frænda sínum. 

Það eina sem beið Bristol litlu var að giftast barnsföður sínum honum Levi Johnston svo hægt yrði að Guðs-blessa litla barnið og nýju happy 17 ára foreldrana.  Svo er bara spurningin hvort þessi litla "white trash" fjölskylda flytjist í hjólhýsi eða Hvíta Húsið. 

Hér eru gullkorn vikunnar, tekin af MySpace síðu brúðgumans tilvonandi:

"I'm a fuckin' redneck who likes to snowboard and ride dirt bikes. But I live to play hockey. I like to go camping and hang out with the boys, do some fishing, shoot some shitt and just fuckin' chillin' I guess. Ya fuck with me I'll kick ass."

Status: "In a relationship."

Children: "I don't want kids."

Ooops...Country First...Condoms Second. 

P.S.  Meistari Bill Maher er mættur aftur eftir sumarfrí... hann gerir létt grín að Söru Palin eins og honum er einum lagið. 

 

Forsetafrúin

Hillary hvað???  Michelle Obama hélt kyngimagnaða ræðu á flokksþingi demókrata í Denver í gærkvöldi.  Hlustið og hrífist!

Teddy Kennedy flutti líka hjartnæma ræðu.

Repúblikanarnir á leiðinni

Eftir rúma viku mæta McCain, Bush, Cheney og allir hinir ansans kjánarnir hingað til Minnesota til að halda flokksþing Repúblíkanaflokksins.  Búist er við um 15 þúsund fjölmiðlamönnum á svæðið hvaðanæfa að, þó svo FOX "news" verði að sjálfsögðu fyrirferðamestir og er meira að segja búist við sjálfum Billo O´Reilly á svæðið.  Það má því með sanni segja að "you will never find a more wretched hive of scum and villainy" á einum stað...utan Mos Eisly!

Þetta pakk setur Minneapolis og St. Paul alveg á annan endan og það má búast við svakalegum umferðarteppum og öryggisgæslu, en stór hluti downtown St. Paul verður girtur af enda er almenningi ekki ætlaður aðgangur.  Þrátt fyrir það er búið að skipuleggja massíf mótmæli fyrir utan XCel Energy Center þar sem þingið verður haldið (sjá www.protestrnc2008.org) og er búist við tugum þúsunda réttsýnna borgara á svæðið og ég er mikið að spá í að mæta til að upplifa stemmninguna.  Slagorðin eru "US Out of Iraq Now!", "Money for human needs, not war!", "Say No to the Republican Agenda!" og "Demand Peace, Justice and Equality!".  

Það var ógleymanleg upplifun að sjá Barack Obama flytja sigurræðu sína yfir Hillary á þessum sama leikvangi fyrr í sumar (heimavelli íshokkí-liðsins Minnesota Wild).   (Sjá myndbönd sem ég tók við það tækifæri hér og hér)

Samkvæmt nýjustu skoðanakönnunum er Obama nú með 10% forskot á McCain hér í Minnesota og það eina sem ógnar honum hér er sá möguleiki að McCain velji Tim Pawlenty fylkisstjóra Minnesota sem varaforsetaefni sitt.  Þá gæti orðið mjög mjótt á mununum hér því miður.

Húseignir McCains vatn á myllu Obama

Vinur minn og Purpurahjörtun

Að gefnu tilefni birti ég aftur þessa færslu sem ég póstaði í fyrra.  Var að heyra í kappanum og líf hans gengur bærilega. 

...

Um daginn fékk ég tölvupóst frá gömlum skólafélaga sem ég hafði ekki heyrt í lengi.  Ýmislegt hefur dregið á daga hans síðan ég sá hann síðast, í október 2001.  Mig langar til að deila með ykkur sögu hans.

Ég kynntist Terry Hudson í febrúar árið 2000.  Við vorum samferða í gegnum nám í flugrafeindavirkjun (avionics) við Spartan School of Aeronautics, í Tulsa, Oklahoma.  Þrátt fyrir mjög ólíkan bakrunn kom okkur strax mjög vel saman og við mynduðum ágætt teymi í verklegu tímunum ("lab parntners") auk þess sem við grúskuðum ýmislegt utan skólatíma.

Terry er svartur og ólst upp í gettóinu í suðurhluta Chicago.  Til að sleppa undan fátækt, gengjastríðum og crack-cocaine faraldrinum, skráði hann sig í herinn 18 ára gamall.  Það var árið 1990, árið sem Saddam Hussein heitinn réðst með offorsi inn í Kúvæt, sællar minningar.  Terry var umsvifalaust sendur á svæðið til að taka þátt í Operation Desert Storm sem fallbyssuskytta á M1A1 Abrams skriðdreka.  Hann var mjög súr yfir því að hafa aldrei lent í alvöru "combat" en þó kom hann heim með Purpurahjarta í farteskinu því hann fékk sprengjubrot í handlegginn þegar að Skud-flugskeyti lenti nálægt herskálanum hans í Sádí-Arabíu.  Hann var voða stoltur yfir því blessaður að vera "wounded veteran".

Terry hélt áfram í hernum (active-duty) næstu 9 árin og lauk ferlinum sem Staff Sergeant (E-6).  Hann ákvað svo að nýta sér skólagjaldastyrk hersins til þess að afla sér mentunar og skráði sig í Spartan, en í hernum hafði hann nokkra reynslu af viðhaldi á þyrlum og ýmsum vopnakerfum.

Um það leiti sem við vorum að útskrifast úr Spartan voru framin skelfileg hryðjuverk, kennd við 11. september, 2001.  Terry var mikill "patriot" og sagðist sko ætla beint í herinn aftur til að taka í lurginn á þessum bansettu "towelheads".  Þegar leiðir okkar skildu vissi ég að hann var búinn að skrá sig í varaliðið (Army reserves) en ætlaði samt að leita sér að vinnu í nýja faginu.  Síðan heyrði ég ekki frá honum í nokkur ár.

Í ársbyrjun 2005 var varaliðs-deildin hans kölluð út og send til Írak.  Þegar kallið kom hafði hann verið búinn að koma sér fyrir í sæmilegri vinnu hjá Lockheed Martin suður í Dallas, Texas.  Eftir tæplega 4 mánaða dvöl í Írak særðist hann svo aftur þegar brynvarinn Hum-Vee sem hann var farþegi í keyrði yfir jarðsprengju.  Hann slapp tiltölulega vel miðað við aðstæður, fékk í sig sprengjuflísar og hlaut innvortis blæðingar auk þess sem hann missti varanlega heyrn á öðru eyra.  Félagi hans í jeppanum lét lífið. 

Eftir einhverja dvöl á hersjúkrahúsi í Þýskalandi fór hann heim til Texas með nýja Purpurahjartað sitt í barminum.  Þegar heim var komið komst hann að því að konan hans hafði haldið framhjá honum og var horfin á brott.  Starfið hans hjá Lockheed Martin var sömuleiðis farið (fyrirtæki eru ekki skyldug til að taka aftur við varaliðsmönnum sem kvaddir eru á brott).  Honum var bara tjáð að fyrirtækið hefði þurft að segja upp fjölda manns vegna samdráttar (ég sem hélt að það væri rífandi bisness hjá hergagnaframleiðendum á stríðstímum).

Terry var svo atvinnulaus í nokkra mánuði uns hann fór að vinna við afgreiðslu á bensínstöð!  Hann er með sykursýki og þarf að kaupa insúlínið sitt sjálfur, því engin er sjúkratryggingin.  Hann fær að vísu einhver "VA benefits" frá hernum en þau dekka ekki insúlínið.  Nú ætlar hann svo að flytjast aftur til Chicago og reyna að byrja nýtt líf.

Já, svona er lífið hér í landi tækifæranna.  Leiðin úr gettóinu í suðurhluta Chicago getur verið þyrnum stráð.  En Terry Hudson er stoltur af Purpurahjörtunum sínum...þó svo öllum öðrum sé slétt sama.

Wal-Mart þrýstir á starfsfólk að kjósa McCain

Verslunar-risinn og fasista-fyrirtækið Wal-Mart hefur undanfarið beitt starfsfólk sitt hótunum og hræðsluáróðri í von um að hafa áhrif á komandi forsetakosningar.  Obama hefur lýst yfir stuðningi við nýtt lagafrumvarp sem myndi gera verkafólki auðveldara að stofna verkalýðsfélög, en Wal-Mart hefur hingað til umsvifalaust rekið alla starfsmenn sem hafa reynt að skipuleggja starfsmannafélög og þrýstihópa.  Hjá Wal-Mart starfa um 1.1 milljón manns (lang fjölmennasta fyrirtæki Bandaríkjanna) og nýlega hafa deildarstjórar fyritækisins verið boðaðir á fundi þar sem lögð er mikil áhersla á "hættuna" sem stafar af því að demókratar vinni kosningarnar og rekinn áróður fyrir John McCain. (sjá umfjöllun Huffington Post)

Þess má geta að 80% starfsfólks Wal-Mart keðjunnar er ekki ráðið í fulla vinnu svo fyrirtækið sleppi við að útvega starfsfólki sínu sjúkratryggingar.  Mér satt að segja býður við þessu fyrirtæki og hef ekki lengur lyst á að versla þar.

Hvað er fólk svo að kvarta yfir Baugi?

Aldrei hafa svo margir átt svo fáum svo mikið að þakka

Nei, þrátt fyrir titilinn er þetta ekki færsla um hetjur RAF sem sigruðust á ofurefli Luftwaffe Görings í Orustunni um Bretland árið 1940.  Þess í stað tileinka ég þessum fleygu orðum sir Winston Churchill, hugrökkum og fórnfúsum brautryðjendum í réttindabaráttu hinsegin fólks.

...

Í dag, 27. júní, á alþjóðlegum baráttudegi hinsegin fólks, halda Samtökin 78 uppá 30 ára afmæli sitt og vil ég hvetja alla til að skoða veglegt afmælisrit þeirra, sem var gefið út nýlega (smellið hér til að opna það í nýjum glugga).   Í því má meðal annars fræðast um sögu Samtakanna 78 og reynslu fyrstu einstaklinganna sem tóku hið stóra skref út úr skápnum, löngu áður en samfélagið var tilbúið til að taka á móti þeim. 

Þær miklu framfarir sem við höfum séð á Íslandi á undanförnum 30 árum á mannréttindum hinsegin fólks hafa ekki gerst af sjálfu sér.  Að baki liggur þrotlaus vinna góðra manna og kvenna sem hafa látið málstaðinn sér varða og lagt sitt af mörkum.  Þó svo einstakir brautryðjendur og Samtökin 78 eigi mikinn heiður skilinn, má þó ekki heldur gleyma þætti vina okkar og aðstandenda...já og einstakra stjórnmálamanna og meira að segja presta!

...

 

Þrjátíu ár eru í senn langur og stuttur tími, eftir því hvernig á það er litið.  Ég er viss um að Hörður Torfason man það eins og það hafi gerst í gær, þegar hann missti vinnuna sína og húsnæðið, vinir snéru baki við honum, hann var laminn í spað og honum hótað lífláti.  Hans eina von var að flýja land, úthrópaður "kynvillingur".  En hann neitaði að gefast upp og bugast.  Hann kom til baka til landsins sem hafði afneitað honum og horfðist í augu við hatrið og fáfræðina.  Hann barðist fyrir tilverurétti sínum og stóð  beinn í baki í gegnum erfiða tíma og gaf um leið öðrum kjark og hvatningu til að gera slíkt hið sama.

Þó svo að á þessum degi beri að fagna og minnast unnina afreka, er einnig við hæfi að staldra við og minnast þeirra þúsunda Íslendinga sem fóru á mis við breytta tíma.  Þeirra sem máttu lifa við þá kvöl alla ævi að þurfa að bæla niður sínar náttúrulegu tilfinningar.  Þeirra sem gátu aldrei horfst í augu við sjálfan sig og tekið sjálfan sig í sátt.  Þeirra sem gátu aldrei tjáð sínum nánustu hverjir þeir voru í raun og veru.  Þeirra sem lifðu með brotna sjálfsmynd, niðurbrotnar og einmanna sálir.  Þeirra sem lifðu alla sína ævi í lygi og sjálfsblekkingu.  Þeirra sem trúðu því að þeir hlytu að vera sjúkir,  gallaðir og einskis verðir.  Þeirra sem trúðu því að meira að segja sjálfur Guð fyrirliti þá.  Þeirra sem í örvæntingu sinni leituðu á náðir bakkusar eða annara vímuefna...og þeirra fjöldamörgu sem enduðu líf sitt ótímabærlega.

...

 

Er baráttan unnin?

Á þessum tímamótum gefst tækifæri til að meta stöðuna og í ljósi þess að nú hafa íslenskir hommar og lesbíur að mestu leiti hlotið lagaleg réttindi á við aðra íslendinga er eðlilegt að spyrja hvort takmarkinu sé kannski náð og hvort það sé lengur þörf fyrir félag eins og Samtökin 78 og árlega Gay Pride hátíð?

Svarið er þó fljótfengið og það er því miður nei, takmarkinu hefur ekki verið náð ennþá.  Þó lagalegir sigrar séu mikilvægir og séu forsenda þess að öðlast jafnrétti í þjóðfélaginu, þá duga þeir ekki einir og sér.

Þótt svo glæstar orustur hafi unnist, þá er stríðinu ekki lokið á meðan:

• Enn er til fólk sem þorir ekki að koma út úr skápnum.

• Fordómar, fáfræði og hatur (homophobia) þrífst ennþá víða í þjóðfélagi okkar.

• Fólk verður fyrir áreiti, barsmíðum eða einelti vegna kynhneigðar sinnar. (já það gerist ennþá)

• Það þykir enn í lagi að segja niðrandi "homma/lessu-brandara" og kynda undir ýktum staðalímyndum í fjölmiðlum, vinnustöðum og skólum.

• Til eru menn sem fá í skjóli trúar sinnar (sumir ríkisstarfsmenn) að niðurlægja og rakka niður líf hinsegin fólks og boða að það fari til helvítis snúi það ekki af "kynvillunni".  (Það eru því miður til trúaðir samkynhneigðir einstaklingar sem taka þetta til sín!  "Miklir kærleiksmenn" eins og Gunnar í Krossinum, Snorri í Betel, Jón Valur Jensson og Geir Waage eiga því miður ófá líf á samviskunni.)

• Til eru menn eins og minn eigin bróðir, sem hefur ekki talað við mig og látið sem ég sé ekki til síðan ég kom út úr skápnum.

...

Hvert er næsta skrefið?

Eitt það mikilvægasta vopn sem við eigum í baráttunni er sýnileikinn og öflugar fyrirmyndir.  Hinsegin fólk má finna í öllum starfstéttum og á öllum stigum þjóðfélagsins.  Með fullri virðingu fyrir Páli Óskari (sem á mikinn heiður skilinn og þakkir fyrir allt það sem hann hefur gert fyrir samfélagið) þá geta ekki allir hommar verið poppdívur!   Páll Óskar er að mörgu leiti góð fyrirmynd, en hann "representar" þó alls ekki alla homma.  Þegar ég var í framhaldsskóla (fyrir 10-15 árum síðan) var Páll Óskar nánast eini sýnilegi homminn á landinu og ég hélt hálfpartinn í einfeldni minni að allir hommar hlytu að vera eins og hann!  Fyrir einhvern eins og mig, sem hafði engan áhuga á Júróvisjón, tískuhönnun eða hárgreiðslu var það svolítið erfitt að sjá samsvörun...og mig langaði heldur ekki að gerast leikskólakennari, innanhús-arkitekt, hjúkka eða flugfreyja! (no offense, darlings! )

Ég tel að ein áhrifaríkasta aðferðin til að losna undan oki staðalímyndanna og til þess að styrkja sjálfsmynd ungra hinsegin einstaklinga sé sú að auka sýnileika "okkar hinna"...sem fæsta grunar að séu hinsegin.  Við þurfum að sýna að við erum líka löggur og lögfræðingar, ruslakallar og rafvirkjar, háskólaprófessorar og handboltamenn, stjórnmálamenn og sjómenn, blaðamenn og bændur, tannlæknar og tölvunarfræðingar, fjármálaséní og flugmenn...já ég þekki íslenskan eðalhomma sem flýgur Boeing 747 Júmbóþotu!   Ennþá eru margir ragir við að koma út úr skápnum á sínum vinnustað, vegna ótta við viðbrögð vinnufélaganna og áhrif á stöðu sína innan fyrirtækisins.  Þessu verður að breyta!

...

Við erum ekki ein í heiminum!

Eftir því sem fleiri sigrar vinnast á Íslandi ber okkur skilda til að leggjast í Víking og hjálpa bræðrum okkar og systrum úti í hinum stóra grimma heimi!  Í fyrra tók til handa frábær samstarfshópur innan Samtakanna 78 og Amnesty International sem kallar sig Verndarvættirnar, en meðal verkefna þeirra er að stuðla að bættum mannréttindum hinsegin fólks út um allan heim.  Við þurfum ekki að fara langt til þess að finna stað sem þarf á hjálp að halda...Færeyjar eiga enn langt í land, auk þess sem ástandið er víða skelfilegt í austan- og sunnanverðri Evrópu.  Sömuleiðis er sorglegt að hugsa til fólks í löndum þar sem Íslam ræður ríkjum og hvar samkynhneigð getur verið dauðadómur.

En hvað er hægt að gera?  Í fyrsta lagi að vaka yfir fréttum af mannréttindabrotum og koma þeim á framfæri við almenning sem víðast. Sömuleiðis er mikilvægt að krefjast alþjóðlegs pólitísks þrýstings frá stjórnvöldum, senda áskoranir og styðja erlend samtök hinsegin fólks með ráðum og dáðum, hvatningu og fjárframlögum.  Einnig hafa nokkrir hugrakkir íslendingar ásamt erlendum félögum sínum mætt á Gay Pride samkomur til að sýna samstöðu í löndum þar sem þær hafa verið bannaðar af yfirvöldum og/eða þeim hefur verið mætt með ofbeldi.  Þetta eru lönd eins og Pólland, Rússland, Eystrasalts-ríkin og löndin á Balkan-skaganum.

...

 

Stonewall

Fyrir þá sem ekki vita, þá er ástæða þess að 27. júní er alþjóðlegur baráttudagur hinsegin fólks sú, að á þessum degi fyrir 39 árum (1969) má segja að mannréttindabarátta hinsegin fólks hafi formlega hafist, þegar óeyrðir brutust út í New York í kjölfar ofsókna lögreglunnar.  Á þessum árum var samkynhneigð enn bönnuð með lögum í Bandaríkjunum og það var daglegt brauð að lögreglan réðist til inngöngu á skemmtistaði sem sóttir voru af hinsegin fólki og það handtekið, oftar en ekki misþyrmt af lögreglunni, sektað fyrir "ósiðlegt athæfi" og nöfn þeirra voru jafnvel birt í blöðunum.  Að lokum kom að því að uppúr sauð þegar lögreglan réðist til inngöngu á Stonewall Inn barinn í Greenwich Village og viðskiptavinir börðust á móti í fyrsta sinn.  Um 400 manns mættu til að slást í leikinn og óeyrðirnar vörðu í 5 daga!  Í kjölfarið voru stofnuð fyrstu samtök hinsegin fólks í Bandaríkjunum (Gay Liberation Front) í New York og fljótlega spruttu upp hópar í öllum helstu borgum Bandaríkjanna.  Einu ári eftir Stonewall var fyrsta Gay Pride gangan haldin en þá marseruðu um 10 þúsund manns frá Stonewall upp í Central Park...and the rest, as they say, is history!

Ég þvældist aðeins um í New York fyrir tveimur árum síðan og varð auðvitað að kíkja niður á Christopher Street og taka mynd af Stonewall og minnisvarðanum beint á móti, í Christopher Park.  Minnisvarðinn, hannaður af George Segal, var tilbúinn árið 1982 en hómófóbískir borgarbúar komu í veg fyrir að hann væri settur upp fyrr en árið 1992.  Árið 2000 var Stonwall Inn svo friðaður sem "National Historic Landmark" og er nú vinsæll áningastaður túrista í pílagrímaferð.  Einnig varð ég að koma við í hinni sögufrægu Oscar Wilde bókabúð þarna rétt hjá.

 

 

Ég á líka afmæli

Það vill svo til að í dag eru liðin nákvæmlega 5 ár frá því ég tók loksins mín fyrstu skref út úr skápnum.  Ég hálf skammast mín fyrir að viðurkenna það í dag að ég hafi verið algert "closet case" til 25 ára aldurs!  Stundum sé ég eftir að hafa ekki haft kjark fyrr...sérstaklega þykir mér leiðinlegt að hafa ekki getað sagt móður minni frá þessu áður en hún dó.  Einnig sé ég eftir öllum þessum árum sem fóru til spillis í áhyggjur og þunglyndi...en þetta hafðist fyrir rest.  

Í dag sér maður krakka koma út úr skápnum allt niður í 13-14 ára...og þó maður öfundi þá að vissu leiti þá vakna líka áhyggjur um að sumir þeirra hafi ekki endilega öðlast þann þroska sem til þarf til að standast það andlega álag sem getur fylgt því að koma út úr skápnum...en auðvitað er þetta þó að mörgu leiti líka frábær þróun og stórkostlegt að þessir krakkar þurfi ekki að sligast með þetta á bakinu til lengdar, sem vafalaust gerir þá að heilbrigðari einstaklingum.  Það er frábært að vita til þess öfluga starfs sem Ungliðahreyfing Samtakanna 78 starfrækir í dag auk samtaka Foreldra og Aðstandenda (FAS - íslensk versjóna af PFLAG) sem er þessum krökkum gríðarlega mikilvægt.

...

Af hverju Gay Pride?

Besti vinur minn (sem er straight - but not narrow) sagði mér um daginn að þó hann styddi öll réttindi samkynhneigðra heils hugar þá skildi hann ekkert í Gay Pride göngunum.  Hann sagði að þessar stereótýpísku drag-dívur og fáklætt fólk dillandi rassinum útí loftið færu óskaplega í taugarnar á sér og þau hlytu að skaða málstað samkynhneigðra frekar en hitt!  Þess ber að geta að hann hefur aldrei farið í Gay Pride göngu og bara séð myndir úr sjónvarpinu.

Ég verð að viðurkenna að áður en ég mætti í mína fyrstu gleðigöngu, þá var ég sama sinnis og þessi vinur minn!  En fyrir forvitnis-sakir ákvað ég á endanum að sjá þessi "fyrirbæri" með eigin augum, svo ég læddist meðfram veggjum og lét mig hverfa inní þvöguna.  Upplifunin kom mér algerlega í opna skjöldu! Að finna stemmninguna í andrúmsloftinu, sjá gleðina skína úr hverju andliti, stoltið og sjálfstraustið, mannfjöldan sem var samankominn til að styðja okkur...þetta breytti lífi mínu!  Í fyrsta skipti á ævinni upplifði ég að ég var ekki einn...og að "it´s really ok to be gay!"   Ég var alls ekki viðbúinn þessu tilfinningaflóði og satt að segja fór ég að há-grenja þegar ég sá mörg þúsund blöðrur í regnbogalitunum þekja himininn.  Ég veit að ég er ekki einn um að upplifa sitt "first time" svona og ég er handviss um að þetta hefur bjargað mörgu sálartetrinu!

Núna um helgina fer fram Twin Cities Pride í Minneapolis og ætla ég ekki að missa af því (hér eru myndir sem ég tók í fyrra en þá mættu yfir 300 þúsund manns!  Ein af stærstu Pride hátíðum í Bandaríkjunum og sú stærsta í miðvestrinu utan Chicago)

Það sem meira er... fyrrnefndur besti vinur minn ætlar að koma með í þetta skiptið!   Vonandi kemur þetta honum skemmtilega á óvart.  Lofa myndum og/eða vídeói á mánudag.

Frægur í Senegal!

Hahaha...ég sagði frá því um daginn að franska blaðið Le Nouvel Observeur birti myndbandið mitt sem ég tók af Obama í St. Paul á vefnum sínum...en þetta slær það þó út!  Myndbandið mitt er "Vidéo du jour" á forsíðu Senegalska fréttavefsins sen-adresse.com í dag.