Evrópa

Undanfarin ár hef ég verið á þeirri skoðun að hagsmunum Íslands væri best borgið innan Evrópusambandsins.  Í ljósi atburða síðustu mánuða hef ég verið að endurskoða þá afstöðu mína og hef enn ekki komist að endanlegri niðurstöðu.  Það hefði átt að sækja um aðild fyrir 5-10 árum síðan...þá væri staðan kannski önnur í dag.  Í dag eru forsendurnar aðrar og verri og mætti vel nota máltækið "you´re damned if you do, you´re damned if you don´t".  Það virðast þó fáir aðrir kostir raunhæfir í augnablikinu.

Ein rökin sem Evrópusinnar beita stundum, málstað sínum til framdráttar, er sú að benda á að við Íslendingar "eigum svo mikið sameiginlegt" með Evrópu-þjóðunum.  Sérstaklega varðandi menningu og jafnvel sögu.  Jafnframt er oft bent á hvað við eigum ósköp lítið sameiginlegt með lág-menningu Norður Ameríku og jafnvel kvartað sáran yfir því að RúV skuli vera að demba þessum ósóma yfir þjóðina á formi Bandarísks og Bresks sjónvarpsefnis...sem að sumra mati er ekki "nógu kúltíverað".  Íslendingar eiga að horfa á meira af Skandínavísku sósjal-drama og Ítölskum og Frönskum sápuóperum.

Nú verð ég að viðurkenna að fyrir utan stutta heimsókn til London hef ég ekki komið til Evrópu í 12 ár.  Það skrýtna er að mig er lítið farið að langa þangað aftur.  Kallið mig Kanamellu og hvað sem þið viljið...en kíkið á eftirfarandi nýlegar svipmyndir frá þessari æðislegu Evrópu...sem við Íslendingar eigum svo svakalega margt sameiginlegt með.

Austurríki:

 

 

 

 

 

 

Ítalía:

 

 

 

 

 

 

 

 

Pólland: 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þýskaland: 

 

 

 

Spánn: 

 

 

 

Írland:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sviss:

 

 

 

 

Ungverjaland:

 

 

 

 

 

Danmörk: 

 

 

 

 

 

 

Svíþjóð: 

 

 

 

 

 

 

 Bretland: 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Holland: 

 

 

 

 

 

 

Frakkland: 

 

 

 

 

 

 

Finnland: 

 

 

 

 

 

 

Nennti ekki að birta myndir frá óeyrðunum á Grikklandi, né eymdinni í Belgíu og Eystrasaltslöndunum og brjálæðinu á Balkanskaganum.

Vonandi hef ég eitthvað skakka mynd af þróun mála í þessari heimsálfu ... en myndirnar tala sínu máli.

Sagan af Sir Rupert, the Gay Knight

Hugljúf saga sem verið er að koma á bók og í alla betri leikskóla!   Allt hluti af plotti guðlausra líberalista og hómósexjúalista til að eyðileggja "the moral fiber of America". 

 

Minnesota State Fair

Hér ríkir nú einskonar "verslunarmannahelgi" (Labor Day Weekend) og í tilefni af því skellti ég mér á  "The Great Minnesota Get-Together" í 32 stiga hita og fíneríi.  Hvernig er það...eru haustlægðirnar nokkuð mættar þarna uppfrá? (sorry folks! neðanbeltis-skot).  Eg mætti Al Franken og Jesse Ventura var þarna líka í dag, þó svo ég hafi farið á mis við hann karlinn og svo var Toby Keith að troða upp.  Samtals mættu 210 þúsund manns í gær en þetta stendur yfir í 12 daga og í fyrra mættu tæp 1.7 milljónir gesta.

Skellti að sjálfsögðu saman smá vídeói handa ykkur!

Amerísk sveitahátíð

Ég skellti mér út í sveit í gær og heimsótti Howard Lake þar sem fram fór hin árlega Wright County Fair sveitahátíð.  Að sjálfsögðu var vídeó-kameran með í för...

Duluth Airshow - Blue Angels

Rúllaði upp til Duluth við Lake Superior í gær og átti þar hreint yndislegan dag.  Tilefnið var mögnuð flugsýning þar sem fram komu m.a. frú Patty Wagstaff listflugmaður par excellence sem sýndi listir sínar á nýrri Cirrus 300 (Cirrus flugvélaverksmiðjurnar eru staðsettar á flugvellinum í Duluth) og hápunkturinn var atriðið sýningarsveitar sjóhersins; the Blue Angels.

Endilega kíkið á vídeóin hér fyrir neðan sem ég tók í gær af því helsta sem fyrir augu bar.  Fyrra myndbandið inniheldur skot af vélum sem voru til sýnis auk Patty Wagstaff og atriða frá flughernum (F-16, A-10, P-38).  Seinna myndbandið inniheldur atriði Blue Angels ásamt "Fat Albert".  Minni á að hægt er að sjá myndböndin í skárri gæðum með því að fara beint inná youtube svæðið mitt (smella hér) og velja svo "watch in high quality" eftir að myndandið er valið.

Blue Angels

Minneapolis Gay Pride

Það var góð stemmning á Pride í Minneapolis í gær enda frábært veður og um 125 þúsund manns mættu í sjálfa gönguna auk tugþúsunda til viðbótar sem létu sér nægja að mæta á útihátíð í Loring Park.  Gangan var hin glæsilegasta, með yfir 120 atriðum (floats) og tók yfir tvo og hálfan tíma að hlykkjast niður Hennepin Avenue...en ég klippti það helsta niður í 10 mínútur og skellti á youtube handa ykkur!

Aldrei hafa svo margir átt svo fáum svo mikið að þakka

Nei, þrátt fyrir titilinn er þetta ekki færsla um hetjur RAF sem sigruðust á ofurefli Luftwaffe Görings í Orustunni um Bretland árið 1940.  Þess í stað tileinka ég þessum fleygu orðum sir Winston Churchill, hugrökkum og fórnfúsum brautryðjendum í réttindabaráttu hinsegin fólks.

...

Í dag, 27. júní, á alþjóðlegum baráttudegi hinsegin fólks, halda Samtökin 78 uppá 30 ára afmæli sitt og vil ég hvetja alla til að skoða veglegt afmælisrit þeirra, sem var gefið út nýlega (smellið hér til að opna það í nýjum glugga).   Í því má meðal annars fræðast um sögu Samtakanna 78 og reynslu fyrstu einstaklinganna sem tóku hið stóra skref út úr skápnum, löngu áður en samfélagið var tilbúið til að taka á móti þeim. 

Þær miklu framfarir sem við höfum séð á Íslandi á undanförnum 30 árum á mannréttindum hinsegin fólks hafa ekki gerst af sjálfu sér.  Að baki liggur þrotlaus vinna góðra manna og kvenna sem hafa látið málstaðinn sér varða og lagt sitt af mörkum.  Þó svo einstakir brautryðjendur og Samtökin 78 eigi mikinn heiður skilinn, má þó ekki heldur gleyma þætti vina okkar og aðstandenda...já og einstakra stjórnmálamanna og meira að segja presta!

...

 

Þrjátíu ár eru í senn langur og stuttur tími, eftir því hvernig á það er litið.  Ég er viss um að Hörður Torfason man það eins og það hafi gerst í gær, þegar hann missti vinnuna sína og húsnæðið, vinir snéru baki við honum, hann var laminn í spað og honum hótað lífláti.  Hans eina von var að flýja land, úthrópaður "kynvillingur".  En hann neitaði að gefast upp og bugast.  Hann kom til baka til landsins sem hafði afneitað honum og horfðist í augu við hatrið og fáfræðina.  Hann barðist fyrir tilverurétti sínum og stóð  beinn í baki í gegnum erfiða tíma og gaf um leið öðrum kjark og hvatningu til að gera slíkt hið sama.

Þó svo að á þessum degi beri að fagna og minnast unnina afreka, er einnig við hæfi að staldra við og minnast þeirra þúsunda Íslendinga sem fóru á mis við breytta tíma.  Þeirra sem máttu lifa við þá kvöl alla ævi að þurfa að bæla niður sínar náttúrulegu tilfinningar.  Þeirra sem gátu aldrei horfst í augu við sjálfan sig og tekið sjálfan sig í sátt.  Þeirra sem gátu aldrei tjáð sínum nánustu hverjir þeir voru í raun og veru.  Þeirra sem lifðu með brotna sjálfsmynd, niðurbrotnar og einmanna sálir.  Þeirra sem lifðu alla sína ævi í lygi og sjálfsblekkingu.  Þeirra sem trúðu því að þeir hlytu að vera sjúkir,  gallaðir og einskis verðir.  Þeirra sem trúðu því að meira að segja sjálfur Guð fyrirliti þá.  Þeirra sem í örvæntingu sinni leituðu á náðir bakkusar eða annara vímuefna...og þeirra fjöldamörgu sem enduðu líf sitt ótímabærlega.

...

 

Er baráttan unnin?

Á þessum tímamótum gefst tækifæri til að meta stöðuna og í ljósi þess að nú hafa íslenskir hommar og lesbíur að mestu leiti hlotið lagaleg réttindi á við aðra íslendinga er eðlilegt að spyrja hvort takmarkinu sé kannski náð og hvort það sé lengur þörf fyrir félag eins og Samtökin 78 og árlega Gay Pride hátíð?

Svarið er þó fljótfengið og það er því miður nei, takmarkinu hefur ekki verið náð ennþá.  Þó lagalegir sigrar séu mikilvægir og séu forsenda þess að öðlast jafnrétti í þjóðfélaginu, þá duga þeir ekki einir og sér.

Þótt svo glæstar orustur hafi unnist, þá er stríðinu ekki lokið á meðan:

• Enn er til fólk sem þorir ekki að koma út úr skápnum.

• Fordómar, fáfræði og hatur (homophobia) þrífst ennþá víða í þjóðfélagi okkar.

• Fólk verður fyrir áreiti, barsmíðum eða einelti vegna kynhneigðar sinnar. (já það gerist ennþá)

• Það þykir enn í lagi að segja niðrandi "homma/lessu-brandara" og kynda undir ýktum staðalímyndum í fjölmiðlum, vinnustöðum og skólum.

• Til eru menn sem fá í skjóli trúar sinnar (sumir ríkisstarfsmenn) að niðurlægja og rakka niður líf hinsegin fólks og boða að það fari til helvítis snúi það ekki af "kynvillunni".  (Það eru því miður til trúaðir samkynhneigðir einstaklingar sem taka þetta til sín!  "Miklir kærleiksmenn" eins og Gunnar í Krossinum, Snorri í Betel, Jón Valur Jensson og Geir Waage eiga því miður ófá líf á samviskunni.)

• Til eru menn eins og minn eigin bróðir, sem hefur ekki talað við mig og látið sem ég sé ekki til síðan ég kom út úr skápnum.

...

Hvert er næsta skrefið?

Eitt það mikilvægasta vopn sem við eigum í baráttunni er sýnileikinn og öflugar fyrirmyndir.  Hinsegin fólk má finna í öllum starfstéttum og á öllum stigum þjóðfélagsins.  Með fullri virðingu fyrir Páli Óskari (sem á mikinn heiður skilinn og þakkir fyrir allt það sem hann hefur gert fyrir samfélagið) þá geta ekki allir hommar verið poppdívur!   Páll Óskar er að mörgu leiti góð fyrirmynd, en hann "representar" þó alls ekki alla homma.  Þegar ég var í framhaldsskóla (fyrir 10-15 árum síðan) var Páll Óskar nánast eini sýnilegi homminn á landinu og ég hélt hálfpartinn í einfeldni minni að allir hommar hlytu að vera eins og hann!  Fyrir einhvern eins og mig, sem hafði engan áhuga á Júróvisjón, tískuhönnun eða hárgreiðslu var það svolítið erfitt að sjá samsvörun...og mig langaði heldur ekki að gerast leikskólakennari, innanhús-arkitekt, hjúkka eða flugfreyja! (no offense, darlings! )

Ég tel að ein áhrifaríkasta aðferðin til að losna undan oki staðalímyndanna og til þess að styrkja sjálfsmynd ungra hinsegin einstaklinga sé sú að auka sýnileika "okkar hinna"...sem fæsta grunar að séu hinsegin.  Við þurfum að sýna að við erum líka löggur og lögfræðingar, ruslakallar og rafvirkjar, háskólaprófessorar og handboltamenn, stjórnmálamenn og sjómenn, blaðamenn og bændur, tannlæknar og tölvunarfræðingar, fjármálaséní og flugmenn...já ég þekki íslenskan eðalhomma sem flýgur Boeing 747 Júmbóþotu!   Ennþá eru margir ragir við að koma út úr skápnum á sínum vinnustað, vegna ótta við viðbrögð vinnufélaganna og áhrif á stöðu sína innan fyrirtækisins.  Þessu verður að breyta!

...

Við erum ekki ein í heiminum!

Eftir því sem fleiri sigrar vinnast á Íslandi ber okkur skilda til að leggjast í Víking og hjálpa bræðrum okkar og systrum úti í hinum stóra grimma heimi!  Í fyrra tók til handa frábær samstarfshópur innan Samtakanna 78 og Amnesty International sem kallar sig Verndarvættirnar, en meðal verkefna þeirra er að stuðla að bættum mannréttindum hinsegin fólks út um allan heim.  Við þurfum ekki að fara langt til þess að finna stað sem þarf á hjálp að halda...Færeyjar eiga enn langt í land, auk þess sem ástandið er víða skelfilegt í austan- og sunnanverðri Evrópu.  Sömuleiðis er sorglegt að hugsa til fólks í löndum þar sem Íslam ræður ríkjum og hvar samkynhneigð getur verið dauðadómur.

En hvað er hægt að gera?  Í fyrsta lagi að vaka yfir fréttum af mannréttindabrotum og koma þeim á framfæri við almenning sem víðast. Sömuleiðis er mikilvægt að krefjast alþjóðlegs pólitísks þrýstings frá stjórnvöldum, senda áskoranir og styðja erlend samtök hinsegin fólks með ráðum og dáðum, hvatningu og fjárframlögum.  Einnig hafa nokkrir hugrakkir íslendingar ásamt erlendum félögum sínum mætt á Gay Pride samkomur til að sýna samstöðu í löndum þar sem þær hafa verið bannaðar af yfirvöldum og/eða þeim hefur verið mætt með ofbeldi.  Þetta eru lönd eins og Pólland, Rússland, Eystrasalts-ríkin og löndin á Balkan-skaganum.

...

 

Stonewall

Fyrir þá sem ekki vita, þá er ástæða þess að 27. júní er alþjóðlegur baráttudagur hinsegin fólks sú, að á þessum degi fyrir 39 árum (1969) má segja að mannréttindabarátta hinsegin fólks hafi formlega hafist, þegar óeyrðir brutust út í New York í kjölfar ofsókna lögreglunnar.  Á þessum árum var samkynhneigð enn bönnuð með lögum í Bandaríkjunum og það var daglegt brauð að lögreglan réðist til inngöngu á skemmtistaði sem sóttir voru af hinsegin fólki og það handtekið, oftar en ekki misþyrmt af lögreglunni, sektað fyrir "ósiðlegt athæfi" og nöfn þeirra voru jafnvel birt í blöðunum.  Að lokum kom að því að uppúr sauð þegar lögreglan réðist til inngöngu á Stonewall Inn barinn í Greenwich Village og viðskiptavinir börðust á móti í fyrsta sinn.  Um 400 manns mættu til að slást í leikinn og óeyrðirnar vörðu í 5 daga!  Í kjölfarið voru stofnuð fyrstu samtök hinsegin fólks í Bandaríkjunum (Gay Liberation Front) í New York og fljótlega spruttu upp hópar í öllum helstu borgum Bandaríkjanna.  Einu ári eftir Stonewall var fyrsta Gay Pride gangan haldin en þá marseruðu um 10 þúsund manns frá Stonewall upp í Central Park...and the rest, as they say, is history!

Ég þvældist aðeins um í New York fyrir tveimur árum síðan og varð auðvitað að kíkja niður á Christopher Street og taka mynd af Stonewall og minnisvarðanum beint á móti, í Christopher Park.  Minnisvarðinn, hannaður af George Segal, var tilbúinn árið 1982 en hómófóbískir borgarbúar komu í veg fyrir að hann væri settur upp fyrr en árið 1992.  Árið 2000 var Stonwall Inn svo friðaður sem "National Historic Landmark" og er nú vinsæll áningastaður túrista í pílagrímaferð.  Einnig varð ég að koma við í hinni sögufrægu Oscar Wilde bókabúð þarna rétt hjá.

 

 

Ég á líka afmæli

Það vill svo til að í dag eru liðin nákvæmlega 5 ár frá því ég tók loksins mín fyrstu skref út úr skápnum.  Ég hálf skammast mín fyrir að viðurkenna það í dag að ég hafi verið algert "closet case" til 25 ára aldurs!  Stundum sé ég eftir að hafa ekki haft kjark fyrr...sérstaklega þykir mér leiðinlegt að hafa ekki getað sagt móður minni frá þessu áður en hún dó.  Einnig sé ég eftir öllum þessum árum sem fóru til spillis í áhyggjur og þunglyndi...en þetta hafðist fyrir rest.  

Í dag sér maður krakka koma út úr skápnum allt niður í 13-14 ára...og þó maður öfundi þá að vissu leiti þá vakna líka áhyggjur um að sumir þeirra hafi ekki endilega öðlast þann þroska sem til þarf til að standast það andlega álag sem getur fylgt því að koma út úr skápnum...en auðvitað er þetta þó að mörgu leiti líka frábær þróun og stórkostlegt að þessir krakkar þurfi ekki að sligast með þetta á bakinu til lengdar, sem vafalaust gerir þá að heilbrigðari einstaklingum.  Það er frábært að vita til þess öfluga starfs sem Ungliðahreyfing Samtakanna 78 starfrækir í dag auk samtaka Foreldra og Aðstandenda (FAS - íslensk versjóna af PFLAG) sem er þessum krökkum gríðarlega mikilvægt.

...

Af hverju Gay Pride?

Besti vinur minn (sem er straight - but not narrow) sagði mér um daginn að þó hann styddi öll réttindi samkynhneigðra heils hugar þá skildi hann ekkert í Gay Pride göngunum.  Hann sagði að þessar stereótýpísku drag-dívur og fáklætt fólk dillandi rassinum útí loftið færu óskaplega í taugarnar á sér og þau hlytu að skaða málstað samkynhneigðra frekar en hitt!  Þess ber að geta að hann hefur aldrei farið í Gay Pride göngu og bara séð myndir úr sjónvarpinu.

Ég verð að viðurkenna að áður en ég mætti í mína fyrstu gleðigöngu, þá var ég sama sinnis og þessi vinur minn!  En fyrir forvitnis-sakir ákvað ég á endanum að sjá þessi "fyrirbæri" með eigin augum, svo ég læddist meðfram veggjum og lét mig hverfa inní þvöguna.  Upplifunin kom mér algerlega í opna skjöldu! Að finna stemmninguna í andrúmsloftinu, sjá gleðina skína úr hverju andliti, stoltið og sjálfstraustið, mannfjöldan sem var samankominn til að styðja okkur...þetta breytti lífi mínu!  Í fyrsta skipti á ævinni upplifði ég að ég var ekki einn...og að "it´s really ok to be gay!"   Ég var alls ekki viðbúinn þessu tilfinningaflóði og satt að segja fór ég að há-grenja þegar ég sá mörg þúsund blöðrur í regnbogalitunum þekja himininn.  Ég veit að ég er ekki einn um að upplifa sitt "first time" svona og ég er handviss um að þetta hefur bjargað mörgu sálartetrinu!

Núna um helgina fer fram Twin Cities Pride í Minneapolis og ætla ég ekki að missa af því (hér eru myndir sem ég tók í fyrra en þá mættu yfir 300 þúsund manns!  Ein af stærstu Pride hátíðum í Bandaríkjunum og sú stærsta í miðvestrinu utan Chicago)

Það sem meira er... fyrrnefndur besti vinur minn ætlar að koma með í þetta skiptið!   Vonandi kemur þetta honum skemmtilega á óvart.  Lofa myndum og/eða vídeói á mánudag.

Breakfast at McDonalds (timelapse)

Hvað er betra en að vakna klukkan 6 am og skjótast (í gymmið) á McDonalds til að kaupa sausage McGriddles með miklu sírópi og hash browns to go?

Japanskar menntaskólastelpur

Eftir að hafa asnast til að horfa á brot úr evróvisjón viðbjóðinum sem var á RÚV áðan varð ég að hreinsa eyrun og hlusta á smá alvöru big band jazz/swing tónlist frá fjórða og fimmta áratug síðustu aldar.  Ég fór að grafa upp Count Basie, Duke Ellington, Glenn Miller og aðra snillinga og rakst þá fyrir slysni á þessar merkilega snjöllu stelpur í The Big Friendly Jazz Orchestra en það er nafnið á skóla-jazz-bandinu við Takasago High School í Japan.  Það er svolítið fyndið að horfa á þetta en by golly þær eru ótrúlega tæknilega flinkar miðað við aldur...að vísu svolítið mekanískar...en endilega tékkið á þessu!

 

Hátíðartónleikar í Chicago

Nú eru réttar tvær vikur í kalkúnadaginn mikla (thanksgiving) og ætlunin er að halda uppá herlegheitin í Chicago þetta árið. 

Ástæðan fyrir þessu flakki til "the Windy City" er sú að sjálft átrúnaðargoðið mitt, maestro John Williams sjálfur, mætir með tónsprotann og ætlar að stjórna Chicago Symphony Orchestra á sérstökum hátíðartónleikum.  Ég komst á samskonar tónleika árið 2003 og gat ekki látið tækifærið frá mér renna um að endurupplifa þann viðburð.  Það er heldur ekki víst að manni gefist annað tækifæri, því þrátt fyrir að vera enn í fullu fjöri er karlinn nú kominn hátt á áttræðisaldur og samt er hann þessa dagana einmitt að semja tónlistina við nýju Indiana Jones myndina sem kemur út í vor.

Prógrammið er sem hér segir:

Williams -   Fanfare for a Festive Occasion
Williams -   Tributes! (for Seiji Ozawa)
Williams -   The Five Sacred Trees (Bassoon Concerto)
Williams -   Four Pieces from American Journey (written for the 2002 Winter Olympics)
Williams -   Balloon Sequence and Devil's Dance from The Witches of Eastwick
Williams -   Sayuri’s Theme from Memoirs of a Geisha
Williams -   Adventures on Earth from E.T. (The Extra-Terrestrial)

 

En það er fleira á dagskránni en tónleikarnir.  Góðvinur minn sem ætlar með mér er mikill áhugamaður um arkitektúr og þess vegna ætlum við að koma við á fyrrum heimili og vinnustofu hins heimsþekkta arkitekts Franks Lloyd Wright og skoða nokkrar byggingar eftir hann sem standa á Chicago svæðinu.  Þá ætlum við sömuleiðis að koma við í Museum of Science and Industry en þar er í gangi sýning sem heitir "Star Wars: Where Science Meets Imagination"

Það má fynna margar perlurnar á youtube og hérna er gamall BBC þáttur frá árinu 1980 sem fjallar um John Williams þar sem er m.a. fylgst með honum semja tónlistina við The Empire Strikes Back.  Því miður eru þeir búnir að taka út embed kóðann sem fylgir þessum klippum þannig að ég get ekki sýnt þetta hér á síðunni og verð bara að linka á þá:  Þátturinn er í sex hlutum, hér er fyrsti, annar, þriðji, fjórði, fimmti og sjötti hluti.